Εγκλωβισμένοι στον αριστερό εμφύλιο.

Οι φοιτητικές εκλογές είναι μια διαδικασία για την οποία μπορούν να ειπωθούν πάρα πολλά. Απεχθής σε πολλούς, λόγος ύπαρξης για κάποιους, αναγκαίο κακό για κάποιους άλλους και αδιάφορη, δικαίως(?), για κάποιους τρίτους. Το άρθρο θα επιχειρήσει να δει τις φοιτητικές εκλογές από την σκοπία των αριστερών φοιτητικών παρατάξεων και ενδεχομένως να βγάλει κάποια συμπεράσματα...

Με βάση τη θεώρηση ότι το πανεπιστήμιο αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε δίχως σοβαρό λογικό άλμα οτι και ο θεσμός των φοιτητικών εκλογών αποτελεί μια μικρογραφία των εκλογών. Ένας συλλογισμός αρκετά απλοϊκός και επιφανειακός, από τον οποίο παρ'όλα αυτά μπορούμε να συμπεράνουμε οτι οι φοιτητικές εκλογές είναι μια σφυγμομέτρηση των απόψεων της φοιτητικής κοινότητας και να βγάλουμε πολιτικά συμπεράσματα. Παρατηρούμε οτι σε τεράστιο βαθμό στα πανεπιστήμια επικρατούν οι παρατάξεις του δικομματισμού (ΠΑΣΠ/ΔΑΠ), ενώ οι αριστερές παρατάξεις, δίχως να έχουν εξίσου αναιμικά εκλογικά ποσοστά (σε σύγκριση πάντα με τα αντιστοιχά τους στις εθνικές εκλογές) δεν καταφέρνουν και πάλι να κάνουν την υπέρβαση.

Συνεχίζοντας το συλλογισμό αυτό, παρατηρούμε οτι οι φοιτητικές παρατάξεις έχουν πολλά κοινά στοιχεία με τους πολιτικούς τους φορείς, προσαρμοσμένες βέβαια στα δεδομένα του πανεπιστημίου. Οι αδυναμίες της Αριστεράς κατ'επέκταση μεταβιβάζονται και στις παρατάξεις της. Η πολυδιάσπαση της φοιτητικής αριστεράς είναι γεγονός, με καθένα από τα κομμάτια της να επιτίθεται σφόδρα στα υπόλοιπα σε κάθε ευκαιρία, προβάλλοντας ταυτόχρονα την ριζοσπαστικότητα του έναντι των άλλων. Πρόκειται ακριβώς για μια εκδοχή του "αριστερού εμφυλίου" εντός πανεπιστημίου! Την ίδια ώρα η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ συνεχίζουν ανενόχλητες το έργο τους... Ο παραλληλισμός με όσα γίνονται στην κοινωνία γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρος. Φτάνοντας λοιπόν στο ζήτημα των εκλογών, οι αριστερές παρατάξεις αντιμετωπίζουν το θεσμό αυτό ως ευκαιρία επιβεβαίωσης της ριζοσπαστικότητας τους αυτής μέσω της απήχησης που θα έχουν στους φοιτητές (εκλογικά ποσοστά). Η ικανοποίηση τους προέρχεται κυρίως από το να προσπεράσουν τους "εχθρούς" τους σε ψήφους, την ίδια ώρα που ούτε αγγίζουν τους πραγματικούς τους εχθρούς.

Εδώ μπαίνουν, λοιπόν, αρκετά ερωτήματα. Οι αριστερές παρατάξεις πρέπει να δώσουν πολιτικό περιεχόμενο στις φοιτητικές εκλογές ή θα πρέπει να τις αντιμετωπίζουν ως μια ευκαιρία για επίδειξη δύναμης? Έαν επιλέγουν το δεύτερο, σε τι διαφέρουν από τις παρατάξεις του δικομματισμού? Και πως μπορεί μια φοιτητική αριστερά που δε διαφέρει σε τίποτα από αυτές να εμπνεύσει τον κόσμο?

Η απάντηση είναι προφανής θεωρητικά...διαφέρουν ιδεολογικά. Το ζήτημα είναι γιατί μια θεωρητικά λάθος ιδεολογία υπερνικά μια θεωρητικά σωστή. Υπάρχουν πολλές βολικές απαντήσεις για αυτό. Η συνήθης είναι οτι η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ πατάνε στην αποπολιτικοποίηση, στα πάρτυ, στις σημειώσεις για μαθήματα, επομένως ο συνδικαλιστής ή ο φοιτητής που στηρίζει ΠΑΣΠ/ΔΑΠ δεν έχει πολιτική άποψη, οπότε δεν υπάρχει λόγος καν να συζητήσεις μαζί τους. Μια λάθος προσέγγιση, γιατί όπως και να το κάνουμε με αυτό τον κόσμο καλείται η αριστερά να έρθει αντιμέτωπη και εν τέλει να τον πείσει! Πως είναι λοιπόν δυνατό να επιλέγουμε τον ελιτισμό πάνω από την μαζική πολιτική? Πως είναι δυνατό να πείσει μια φοιτητική αριστερά πολυδιασπασμένη, που δείχνει πιο πρόθυμη να συγκρουστεί με τον εαυτό της παρά με τις πολιτικές του κεφαλαίου που τόσα χρόνια επικρατούν στο πανεπιστήμιο? Πως είναι δυνατό να γοητεύσει οποιονδήποτε όταν η στάση της είναι "αυτή είναι η άποψη μου και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε"? Αυτά τα ερωτήματα θα συνεχίζουν να μας απασχολούν όσο η στάση μας παραμένει ίδια. Μήπως ήρθε καιρός να αλλάξουμε?