Απενοχοποίηση.

Πλησιάζουν για άλλη μια φορά οι αυτοδιοικητικές εκλογές και το ερώτημα που απασχολεί το κάθε αριστερό κόμμα/οργάνωση είναι ποιο είναι αυτό το πολιτικό πλαίσιο που θα εκφράσει και θα συσπειρώσει την εργατική τάξη. Θα είναι μήπως το πλαίσιο που ευαγγελίζεται τον παράδεισο της λαϊκής εξουσίας, το πλαίσιο με αντικαπιταλιστικά, αντί-ΕΕ χαρακτηριστικά ή μήπως το πλαίσιο με αντιμνημονιακό λόγο, κατά προτίμηση με υποψήφιο από το "σοσιαλιστικό χώρο" για ρήγμα στο ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει ένα ή περισσότερα τέτοια ψηφοδέλτια που πληρούν μια από αυτές τις περιγραφές (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε) και επομένως για όποιον ψάχνει λύσεις στα αριστερά, το τι θα επιλέξει αποτελεί εύλογο ερώτημα. Σωστά;

Έλα όμως που για μια ακόμη φορά η πραγματικότητα έρχεται να ανατρέψει τις αντιλήψεις κάθε κομματιού του αριστερού φάσματος! Είχα την ευκαιρία τις τελευταίες μέρες να συνομιλήσω με πάρα πολύ κόσμο για το ζήτημα των εκλογών και έβγαλα τα εξής - διόλου ευχάριστα- συμπεράσματα. Ο κόσμος δε μου έβαλε ζήτημα παύσης πληρωμών και εξόδου από ΟΝΕ/ΕΕ ή ζήτημα λαϊκής εξουσίας. Μιλάω ειλικρινά! Ο κόσμος με τον οποίο μίλησα, ήταν ένας κόσμος απογοητευμένος από τον δικομματισμό, το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ ("όλοι το ίδιο είναι", λέγαν χαρακτηριστικά.), ένας κόσμος που από τις εκλογές θα απέχει, γιατί δε τον εκφράζει τίποτα και γιατί δεν έχει κουράγιο να ασχοληθεί πια με την πολιτική. Ένας κόσμος που χτυπιέται ασταμάτητα από τα απάνθρωπα μέτρα ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ και από την ίδια την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Αυτός ο κόσμος δε θέλει να μάθει τις διαφορές Αλαβάνου-Μητρόπουλου, θέλει να ακούσει προτάσεις. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δε τους κάνει πια, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ δε τους έχουν δείξει μια εναλλακτική επιλογή και βρίσκονται στο κάδρο της απαξίωσης, στο ίδιο καλάθι με τον δικομματισμό. Τι το διαφορετικό από τα τετριμμένα μπορεί να τους προτείνει μια άλλη αριστερά σήμερα?

Δεν ισχυρίζομαι οτι έχω τις απαντήσεις, παρά μόνο μια (ίσως και λανθασμένη) άποψη. Για μένα, καθήκον μιας αριστεράς που θέλει να θεωρείται χρήσιμη σήμερα είναι η απενοχοποίηση του λαού. Ο κόσμος λέει ότι "φταίμε και εμείς,μαζί τα φάγαμε", που λέει και ο Πάγκαλος. Οι ενοχές που προσπαθούν να φορτώσουν οι προσκυνητές του καπιταλιστικού συστήματος στο λαό να γίνουν σκόνη! Μόνοι τους αυτοί δημιούργησαν το χρέος και την κρίση και θα την πληρώσουν μόνο αυτοί! Ο κόσμος λέει ότι δεν ασχολείται με την πολιτική. Πολιτική δεν είναι τα spreads, τα stress tests και λοιπά ακατανόητα που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ. Πολιτική είναι ότι ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ, δικομματισμός και ΛΑΟΣ μας τα τρώνε από παντού! Ο κόσμος λέει οτι δε μπορεί να κάνει τίποτα. Εμείς του λέμε ότι μπορεί να κάνει τα πάντα, να πει όχι στην αριστερά που θέλει να τον εκπροσωπήσει, γιατί η αριστερά χωρίς το λαό είναι ένα τίποτα. Ότι το καθήκον του δε περιορίζεται στο να ψηφίσει το "λαϊκό ψηφοδέλτιο" για αυτόν, χωρίς αυτόν. Το καθήκον του είναι να βρεθεί την επόμενη μέρα των εκλογών στο δρόμο και να τους ανατρέψει! Οτιδήποτε άλλο να του πούμε περισσεύει...

Στο περιθώριο.

4 μήνες μετά τις φοιτητικές εκλογές (και την πρώτη ανάρτηση αυτού του ιστολογίου) τα πράγματα έχουν αλλάξει ραγδαία και δυστυχώς προς το χειρότερο. Το μνημόνιο είχε τότε μόλις εμφανιστεί στη ζωή μας και ο λαός, εξαπατημένος από την "σοσιαλιστική" κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και τα ¨παπαγαλάκια" της στα ΜΜΕ, δε μπορούσε να φανταστεί τις συνέπειες που θα είχε αυτός ο δήθεν μονόδρομος/αναγκαίο κακό στις ζωές όλων μας. Η συνειδητοποίηση της αλήθειας ήρθε δυστυχώς με τον πιο άσχημο τρόπο. Μειώσεις/παγώματα/καταργήσεις μισθών, μειώσεις συντάξεων,πετσόκομμα κοινωνικών δαπανών,καταργήσεις συλλογικών συμβάσεων, μαζικές απολύσεις είναι η θεραπεία του συστήματος στην ίδια του τη δομική κρίση. Το ΠΑΣΟΚ αποδεικνύει κάθε μέρα ότι όχι μόνο δεν οδηγήθηκε λόγω ανωτέρας βίας στην επιβολή αυτών των βαθύτατα ταξικών και αντιλαϊκών μέτρων, αλλά με περίσσιο θράσος και με την ευλογία της τρόικας ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ διατάζει να εφαρμοστούν. Σύντομα το Μνημόνιο ΙΙ, γνήσιο δημιούργημα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, θα είναι γεγονός. Το αληθινό πρόσωπο του "σωτήριου για την Ελλάδα" Μνημονίου είναι η εξοικονόμηση περισσότερων χρημάτων με κάθε κόστος, ακόμα και αν αυτό είναι ανθρώπινες ζωές. Η πολιτική αυτή οδηγεί την χώρα στη χρεωκοπία και τον λαό της σε εξαθλίωση. Ήδη είχαμε τις πρώτες αυτοκτονίες, μα είναι μάλλον προτιμότερο να αφήσουμε ανθρώπους να αυτοκτονήσουν, παρά το καπιταλιστικό σύστημα.

Το μόνο που παραμένει ίδιο 4 μήνες μετά είναι η στάση της Αριστεράς, η οποία συνεχίζει να λειτουργεί στους ίδιους αργούς ρυθμούς. Μια από τις μοναδικές δυνάμεις αντίστασης στην καταιγιστική επίθεση της τρόικας αποδείχτηκε και πάλι κατώτερη των περιστάσεων. Η αδράνεια της στο να κατανοήσει και να αντιμετωπίσει την ραγδαία αλλαγή της κατάστασης σήμερα την έχει οδηγήσει πλέον στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων. Στη μεγάλη πορεία της 5ης Μάη, την ίδια ώρα που το ΚΚΕ έκανε τα πάντα για να αποφύγει να συναντηθεί με τα οργισμένα πλήθη, τα πλήθη αυτά βρέθηκαν έξω από τη Βουλή, φωνάζοντας , προς έκπληξη(?) των ηγετών της Αριστεράς, " να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή", βάζοντας και αυτούς στο κάδρο της απαξίωσης μαζί με το δικομματισμό. Το ΚΚΕ, που κατα τα άλλα είναι με το αυθόρμητο, έσπευσε να καταγγείλει τον κόσμο ως ομάδες φασιστών προβοκατόρων! Από την άλλη μεριά, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σχεδόν ανύπαρκτος στις κινητοποιήσεις, λόγω του τότε επερχόμενου συνεδρίου του Συνασπισμού και του κινδύνου διάσπασης της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Η διάσπαση έγινε πραγματικότητα και πλέον ο Φώτης Κουβέλης και η ομάδα του, απαλλαγμένοι από το βαρίδι των αριστεριστών του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνουν : "O λαός σήμερα χρειάζεται την Ευρωπαϊκή Ένωση όσο ποτέ." (!!!!!!!!)

Ευτυχώς όλοι πλέον έχουν συνειδητοποιήσει τα λάθη τους και ετοιμάζονται να δώσουν τη μεγάλη μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών. Του λαού δε του μένει παρά να αναστενάξει και να περιμένει την επανάσταση...

Εγκλωβισμένοι στον αριστερό εμφύλιο.

Οι φοιτητικές εκλογές είναι μια διαδικασία για την οποία μπορούν να ειπωθούν πάρα πολλά. Απεχθής σε πολλούς, λόγος ύπαρξης για κάποιους, αναγκαίο κακό για κάποιους άλλους και αδιάφορη, δικαίως(?), για κάποιους τρίτους. Το άρθρο θα επιχειρήσει να δει τις φοιτητικές εκλογές από την σκοπία των αριστερών φοιτητικών παρατάξεων και ενδεχομένως να βγάλει κάποια συμπεράσματα...

Με βάση τη θεώρηση ότι το πανεπιστήμιο αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε δίχως σοβαρό λογικό άλμα οτι και ο θεσμός των φοιτητικών εκλογών αποτελεί μια μικρογραφία των εκλογών. Ένας συλλογισμός αρκετά απλοϊκός και επιφανειακός, από τον οποίο παρ'όλα αυτά μπορούμε να συμπεράνουμε οτι οι φοιτητικές εκλογές είναι μια σφυγμομέτρηση των απόψεων της φοιτητικής κοινότητας και να βγάλουμε πολιτικά συμπεράσματα. Παρατηρούμε οτι σε τεράστιο βαθμό στα πανεπιστήμια επικρατούν οι παρατάξεις του δικομματισμού (ΠΑΣΠ/ΔΑΠ), ενώ οι αριστερές παρατάξεις, δίχως να έχουν εξίσου αναιμικά εκλογικά ποσοστά (σε σύγκριση πάντα με τα αντιστοιχά τους στις εθνικές εκλογές) δεν καταφέρνουν και πάλι να κάνουν την υπέρβαση.

Συνεχίζοντας το συλλογισμό αυτό, παρατηρούμε οτι οι φοιτητικές παρατάξεις έχουν πολλά κοινά στοιχεία με τους πολιτικούς τους φορείς, προσαρμοσμένες βέβαια στα δεδομένα του πανεπιστημίου. Οι αδυναμίες της Αριστεράς κατ'επέκταση μεταβιβάζονται και στις παρατάξεις της. Η πολυδιάσπαση της φοιτητικής αριστεράς είναι γεγονός, με καθένα από τα κομμάτια της να επιτίθεται σφόδρα στα υπόλοιπα σε κάθε ευκαιρία, προβάλλοντας ταυτόχρονα την ριζοσπαστικότητα του έναντι των άλλων. Πρόκειται ακριβώς για μια εκδοχή του "αριστερού εμφυλίου" εντός πανεπιστημίου! Την ίδια ώρα η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ συνεχίζουν ανενόχλητες το έργο τους... Ο παραλληλισμός με όσα γίνονται στην κοινωνία γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρος. Φτάνοντας λοιπόν στο ζήτημα των εκλογών, οι αριστερές παρατάξεις αντιμετωπίζουν το θεσμό αυτό ως ευκαιρία επιβεβαίωσης της ριζοσπαστικότητας τους αυτής μέσω της απήχησης που θα έχουν στους φοιτητές (εκλογικά ποσοστά). Η ικανοποίηση τους προέρχεται κυρίως από το να προσπεράσουν τους "εχθρούς" τους σε ψήφους, την ίδια ώρα που ούτε αγγίζουν τους πραγματικούς τους εχθρούς.

Εδώ μπαίνουν, λοιπόν, αρκετά ερωτήματα. Οι αριστερές παρατάξεις πρέπει να δώσουν πολιτικό περιεχόμενο στις φοιτητικές εκλογές ή θα πρέπει να τις αντιμετωπίζουν ως μια ευκαιρία για επίδειξη δύναμης? Έαν επιλέγουν το δεύτερο, σε τι διαφέρουν από τις παρατάξεις του δικομματισμού? Και πως μπορεί μια φοιτητική αριστερά που δε διαφέρει σε τίποτα από αυτές να εμπνεύσει τον κόσμο?

Η απάντηση είναι προφανής θεωρητικά...διαφέρουν ιδεολογικά. Το ζήτημα είναι γιατί μια θεωρητικά λάθος ιδεολογία υπερνικά μια θεωρητικά σωστή. Υπάρχουν πολλές βολικές απαντήσεις για αυτό. Η συνήθης είναι οτι η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ πατάνε στην αποπολιτικοποίηση, στα πάρτυ, στις σημειώσεις για μαθήματα, επομένως ο συνδικαλιστής ή ο φοιτητής που στηρίζει ΠΑΣΠ/ΔΑΠ δεν έχει πολιτική άποψη, οπότε δεν υπάρχει λόγος καν να συζητήσεις μαζί τους. Μια λάθος προσέγγιση, γιατί όπως και να το κάνουμε με αυτό τον κόσμο καλείται η αριστερά να έρθει αντιμέτωπη και εν τέλει να τον πείσει! Πως είναι λοιπόν δυνατό να επιλέγουμε τον ελιτισμό πάνω από την μαζική πολιτική? Πως είναι δυνατό να πείσει μια φοιτητική αριστερά πολυδιασπασμένη, που δείχνει πιο πρόθυμη να συγκρουστεί με τον εαυτό της παρά με τις πολιτικές του κεφαλαίου που τόσα χρόνια επικρατούν στο πανεπιστήμιο? Πως είναι δυνατό να γοητεύσει οποιονδήποτε όταν η στάση της είναι "αυτή είναι η άποψη μου και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε"? Αυτά τα ερωτήματα θα συνεχίζουν να μας απασχολούν όσο η στάση μας παραμένει ίδια. Μήπως ήρθε καιρός να αλλάξουμε?